Ũa característica que moitos defensores do galego tenhem, sexam reintegracionistas ou isolacionistas, é o diferencialismo, é dicir, a intencióm de afastar-se do castelhano. Em moitas ocasiõs é um diferencialismo moi radical e exagerado, o que provoca um sentimento de rechazo e desaprovacióm por parte dos galegofalantes cara aos que soem defendé-lo idioma, porque normalmente som eles os diferencialistas, e iso fai que os que máis defendem e se preocupam polo noso idioma sexam rexeitados polo pobo galego. O diferencialismo fai parecé-lo galego um idioma estranho para os própios falantes e em moitas ocasiõs ata difícil de entender. Esta situacióm, provoca rechazo, e que o pobo galego nom se sinta identificado cos defensores do idioma.
Ademais chega a provocar vergonza em moitos falantes, principalmente nos que crem estar máis influenciados polo castelhano, como por exemplo a gente nova de moitas urbes, o que provoca que fuxam pra o castelhano em moitas situaciõs por pensarem que o galego que falam está demasiado castelanizado, e que, como consequéncia, o falam mal, pensamento provocado principalmente polo seu xeito de pensar xa que radica na nom comprensióm de moitas palavras do galego (normalmente diferencialistas) devido à utilizacióm exagerada de certos términos, chegando incluso, à imposicióm desas palavras por parte da poboacióm máis culta de Galícia.
Outro problema que tamém vivimos é a ultracorrecióm do galego no colégio, porque moitos profesores corrigem-lhes aos estudiantes palavras que estám completamente correctas no galego e substituem-nas por outras palavras galegas só por diferencialismo, e iso provoca que vaiam nacendo os complexos xa mencionados na cabecinha dos rapaces. E corrigindo ou nom, dalgũa estranha forma ou outra, consiguem facé-los pensar que usar ũa palavra como lábios é um castelanismo, e que a palavra correcta é beizos, quando as duas estám correctas no galego e aparecem no dicionário, tanto no da RAG como no Estraviz (AGAL). Sem mencioná-lo feito da obsesióm cos castelanismos que parece estar a nacer na gente nova, pensamento tamém provocado polo colégio como consequéncia de lhe dicir aos rapaces que “hai que falar bem”, e ese tipo de pensamento levam-no para as suas famílias e amigos, corrigindo-os ademais e pasando-lhes a eles o sentimento de vergonza polo uso “incorrecto” da língua.
Os castelanismos som tam importantes para a escola que fai que para os rapaces sexa moito máis fácil identificar um castelanismo no galego que um galeguismo no castelhano. Como resultado, o galego parece um idioma máis difícil, complicado e estranho, e o galego que falam parece-lhes um galego mal falado devido à enorme diferéncia que existe co “galego correcto”. E o castelhano, parece, obviamente, um idioma máis simple e parecido ao seu xeito de falar, xa que nom existem estes problemas nim som corrigidos coma no galego.
…………………………………...
Nas entradas “Existe um galego normal e um galego artificial?” expomos e falamos principalmente dũa absorcióm lingüística existente em Galícia, e que por esa razóm, palavras como “coitelo” ou “cadeira” nos podem soar estranhas. Pero o uso destas palavras nom é diferencialismo, nim deveria ser tampouco galego estranho, artificial ou de velhos. O uso destas palavras é por recuperacióm xa que forom substituídas por equivalentes castelãas. É importante diferenciar recuperacióm (usar cadeira e nom silha, por exemplo) de diferencialismo. O diferencialismo busca e usa as palavras máis distintas que poidam existir no idioma para ũa idea ou significado (usar quenda, por exemplo) coa intencióm de soar e ver-se diferente do castelhano, como punto base.
Ademais chega a provocar vergonza em moitos falantes, principalmente nos que crem estar máis influenciados polo castelhano, como por exemplo a gente nova de moitas urbes, o que provoca que fuxam pra o castelhano em moitas situaciõs por pensarem que o galego que falam está demasiado castelanizado, e que, como consequéncia, o falam mal, pensamento provocado principalmente polo seu xeito de pensar xa que radica na nom comprensióm de moitas palavras do galego (normalmente diferencialistas) devido à utilizacióm exagerada de certos términos, chegando incluso, à imposicióm desas palavras por parte da poboacióm máis culta de Galícia.
Outro problema que tamém vivimos é a ultracorrecióm do galego no colégio, porque moitos profesores corrigem-lhes aos estudiantes palavras que estám completamente correctas no galego e substituem-nas por outras palavras galegas só por diferencialismo, e iso provoca que vaiam nacendo os complexos xa mencionados na cabecinha dos rapaces. E corrigindo ou nom, dalgũa estranha forma ou outra, consiguem facé-los pensar que usar ũa palavra como lábios é um castelanismo, e que a palavra correcta é beizos, quando as duas estám correctas no galego e aparecem no dicionário, tanto no da RAG como no Estraviz (AGAL). Sem mencioná-lo feito da obsesióm cos castelanismos que parece estar a nacer na gente nova, pensamento tamém provocado polo colégio como consequéncia de lhe dicir aos rapaces que “hai que falar bem”, e ese tipo de pensamento levam-no para as suas famílias e amigos, corrigindo-os ademais e pasando-lhes a eles o sentimento de vergonza polo uso “incorrecto” da língua.
Os castelanismos som tam importantes para a escola que fai que para os rapaces sexa moito máis fácil identificar um castelanismo no galego que um galeguismo no castelhano. Como resultado, o galego parece um idioma máis difícil, complicado e estranho, e o galego que falam parece-lhes um galego mal falado devido à enorme diferéncia que existe co “galego correcto”. E o castelhano, parece, obviamente, um idioma máis simple e parecido ao seu xeito de falar, xa que nom existem estes problemas nim som corrigidos coma no galego.
…………………………………...
Nas entradas “Existe um galego normal e um galego artificial?” expomos e falamos principalmente dũa absorcióm lingüística existente em Galícia, e que por esa razóm, palavras como “coitelo” ou “cadeira” nos podem soar estranhas. Pero o uso destas palavras nom é diferencialismo, nim deveria ser tampouco galego estranho, artificial ou de velhos. O uso destas palavras é por recuperacióm xa que forom substituídas por equivalentes castelãas. É importante diferenciar recuperacióm (usar cadeira e nom silha, por exemplo) de diferencialismo. O diferencialismo busca e usa as palavras máis distintas que poidam existir no idioma para ũa idea ou significado (usar quenda, por exemplo) coa intencióm de soar e ver-se diferente do castelhano, como punto base.
