Como xa vos fixariades existe um galego estranho e um galego normal. O galego normal é o que falamos
na casa, é dicir, o galego de toda a vida, pero tamém existe um galego estranho,
que é o galego da escola, o da televisióm, etc. E por que parece estranho? Realmente
o é? Ũa das causas é a substitucióm linguística a prol do castelám.
Vou-vos contar a minha experiéncia persoal, e a razóm
de por que afirmo isto. Tenho 19 anos, e levo quase toda a minha vida pensando
que existe um galego normal e um galego artificial, polo menos ainda me dei
conta a tempo que se nom morreria pensando iso. A minha visióm do galego era
así, o galego normal era o que falavamos no dia a dia com castelanismos, e o galego artificial, o da escola, cheo
de palavras que só se viam nos livros. Máis tarde, devido ao meu companheiro e
a nosa aficióm polas línguas, fixo que me fixara máis no xeito de falar das
minhas avoas, e foi quando me decatei que, elas, que estuveram toda a minha
vida ao meu lado e sempre falara com elas, usavam esas palavras que pra mim só
formavam parte do galego artificial. Grande foi a minha sorpresa ao escoitá-las
dicir ninguém mália o primeiro em pensar eu fora "Bueno, aprenderiam-na
coa televisióm". Seguim prestando atencióm, e a seguinte palavra que
escoitei foi ficar. E así pasou com máis palavrinhas. Eram demasiadas, palavras
que usavam pero que tamém intercambiavam cas formas castelãas pra nom se
repetirem demasiado. E o mesmo pasa cas estruturas do galego, podemo-las
escoitar dicir "pra o limpar" como "pra limpá-lo",
mentres que a forma máis usada pola gente nova (ou a única forma usada) é
"pra limpiá-lo" devido à sua semelhanza coa forma castelãa "para
limpiarlo". Ainda así, como pode ser posivle que todas estas cousinhas pra
os meus oídos pasaram completamente despercibidas se as minhas avoas sempre falarom
así?

Tenho duas avoas, vivo na mesma casa coa minha avoa
materna, e a avoa paterna é a minha vecinha. Coa minha avoa paterna aprendim a
palavra soidades, que é a palavra patrimonial que temos aquí pra o famoso sentimento
de nostálgia chamado morrinha. Nom é recomendavle usar "morrinha"
onde vivo eu, xa que esta palavra quere dicir que nom te banhas e/ou sucidade.
Tendo ese significado, é ũa alegria pra mim descubrí-la palavra "soidades",
como comprenderedes. Vendo o maravilhoso control que as minhas avoas (e tamém
outras persoas da família como o meu pai) tenhem sobre o galego, ademais de
fixar-me no seu xeito de falar, comezou a hora das preguntas. Coa que máis falo
é ca minha avoa materna, xa que vivimos na mesma casa, e ademais, parece
gustar-lhe moito que lhe pregunte estas cousas. Com ela aprendim, ou descubrim,
melhor dito, diferentes palavras da minha zona como o sistema das feiras
(segunda-feira, terceira/terza-feira, quarta-feira, quinta-feira, sexta-feira, sábado
e domingo) pra os dias da semana, que os autobuses recibem o nome de ónibus,
que as "mejillas" podem-se chamar fazulas, etc. Antes, todo iso
seria pra mim galego artificial. Pero que realmente falem así as minhas avoas
cámbia totalmente a situacióm, xa que se volve automaticamente galego normal. Pero
que eu nom conocera todas estas palavras é devido a duas cousinhas que estám
estreitamente ligadas. Transmisióm lingüística familiar influenciada polo
castelám devido à forte influéncia do castelám sobre Galícia. Pero aquí nom
remata todo porque todas estas palavras que pra mim antes eram galego estranho
e artificial resulta que pra outra geracióm de galegos recibe outro nome:
galego de velhos. Quando lhe pregunto ao meu pai sobre todas estas palavras,
menciona nom usá-las por serem palavras dos velhos. Dicir coitelo e nom "cuchillo",
vasoira e nom "escoba", rúvio e nom "rojo", cadeira e nom
"silla", ónibus e nom "autobús"... é pra el galego de velhos. Nom é um
galego estranho. É galego, galego. Galego natural. Um galego que tantas persoas
buscam, está a ser substituído progresivamente polo castelám.
Parte 2: http://alianza-polo-galego.blogspot.com.es/2013/05/existe-um-galego-normal-e-um-galego_6.html
Nenhum comentário:
Postar um comentário